සම්මා සම්බුදු පියාණන් වහන්සේ විසින් දේශණා කරන ලද මජ්ඣිම නිකායේ මූලපණ්ණාසපාළියෙහි මුලපරියාය සුත්‍රයේ එන මෙම වචන දෙකේ අර්ථය කොතරම් විශ්මය ජනක ද?
"අසසුතවා පුථුජ්ජනො" යන වචන දෙකයි බුදු හාමුදුරුවෝ පාවිච්චි කළේ. කෙලෙස් ජනනය කරන නිසයි පුථුජ්ජන කියලා කීවේ.කෙලෙස් කීවේ පීඩා දෙන පැවැත්මක් රඳවන දෙය යි.පීඩා දෙන පැවැත්මක් රඳවන දේ අත්හැරලා සම්පුර්ණ පැවැත්ම නැති කරන්ටයි කියන නිගමනය යි බුදු රජාණන් දේශණාවෙන් පෙන්වන්නේ.
අපි දැනට පාවිච්චි කරන කෙලෙස්වල ස්වරුපය කුමක්ද ? අපේ කෙලෙස් නිසා යම්කිසි වැරදි තත්වයක් අප සිත ඇතුළේ ඇති වුණා නම් ඒ සිත ඇතුළේ ඇති වු වැරදි තත්වයේ මුල ධර්මය රත් විමයි.
යමෙකු ට කාම හැඟිමක් ආවා. ද්වේශ හැගීමක් ආවා.ඒ පුද්ගලයා සාමාන්‍ය සෞම්‍ය ස්වභාවයෙන් ඉඳලා අර කාම හැඟිම් නැමති ලෝභ චේතනාව ආපු හැටියේ ඇඟ රත්වෙලා,උණුසුම් වෙලා එනවා. සිතුවිලි ස්වරූපය නිෂ්පාදනය වෙන්නේ හැඟිම් මතුවන්නේ , නැඟි එන තේජසේ හැටියට යි. බුද්ධාගමේ නිවන කියා උගන්වන්නේ තේජස නවතිනවා කියන එකයි.නැති ව වෙන කුමක් හෝ අයිතියක් ලබන එකක් නොවෙයි.
තමන්ට දුක් දෙන්නා වු තේජස නිවා ගැනීම යි බුද්ධාගමේ උගන්වන " සදාකාලික සැපය" කියලා පෙන්නුවේ. ද්වේෂය සිතට ආ විට මිනිහාට උහුලන්ට බැරි වෙනකොට යි මිනිහා ගඟේ-මුහුදේ පැනලා ජීවිතය නැති කරගන්නේ.එහෙම කර ගන්නේ රත්වීම තියාගෙන ඉන්ට බැරි නිසයි. ඒ තරම් රත්වෙලා. ඒක පාවිච්චි කරන්ට බැහැ. ඒ කාල සීමාවට , ඒ අවස්ථාවට, එයාට මුළු ජීවිතය එපා වෙනවා. එයින් වැටහෙනවා කෙලෙස් කියන්නේ රත්වීම වැඩිවෙන ප්‍රමාණය බව. දැන් මෙයින් පැහැදිලි වෙනවා රත්වීම වැඩිකරන , එක්කාසුව නැතිනම් සංවිධානය,ලෝකයේ මුලින්ම සියලු ධර්මයන් හැදීමට මුල් වුණු බව. රත්වීම නිෂ්පාදනය කරන ක්‍රියා මාර්ගයකුයි මුලින්ම හැදිලා තියෙන්නේ. ඒ ක්‍රියාව බුදු වදනින් කීවා පඨවි , ආපෝ , තේජෝ , වායෝ , වර්ණ , ගන්ධ , රස , ඕජා , කියලා.
පින්වත් ස්වාමීන් වහන්සේ නමක් විසින් පවත්වනු ලැබු සදහම් දේශණාවක් ඇසුරෙනි.
No comments:
Post a Comment