අපි මේ මහා ලොකුකමක් හිතේ තිබ්බට අපිට හිතන්න ලොකු කිසිවක් නැහැ.අපි ජිවිතේ තියෙන්නේ බොරු ආඩම්බරකාර කමක් විතරයි.ඇත්ත දකින තාක් අපිට පවතින්න මොනවා හරි ඕනනේ.ඇත්ත නැත්නම් අපි පවතින්නේ කුමක් තුලද ? බොරුව තුළ පැවතිය යුතුයි එයා . ඇයි නැත්නම් කොහෙද ඉන්නේ එයා ඇත්ත නොදකින ලෝකයේ ඉන්ට තැනක් එපෑ එයාට අපි ඒ ඇත්තට ආපු ගමන් , ඇත්තට ආපු සැණින් බොරුව අත් හැරෙනවා.ආන් එතකොට අර බොරුව තුළ හිදිම නිසා දැඩි වුන හිත මෙල්ල වෙනවා
හිත දැඩි වෙන්නේ බොරුව තුළ වාසය කරපු නිසා මවා ගත් සිතින් වාසය කල නිසායි දැඩි හිතක් ,බොරු හිතක් ඇතිවෙන්නේ.
ආඩම්බරය , මාන්නය කියන මේ කියන දේවල් බොරු , මවා ගත්ත දේවල් එ නිසා ඇත්ත කල්පනා කරන කොට, අපට සිදුවෙන දේ කල්පනා කරන කොට අර බොරුව දුරු වෙලා සත්‍ය මතු වෙවී.
සත්‍යට අපි පැමිණුන විට ඒ දඩබ්බර හිත අපේ සිතෙන් වෙන්වෙලා යයි.එතකොට අපිට තේරෙයි එ දඩබ්බර හිත තුළ , මාන්නකාර හිත තුළ වාසය කිරීම කොච්චර රළු ද කියලා
එ දඩබ්බර හිත වෙහෙසක් , පිඩාවක් කියලා තේරෙයි.
ඒ භාග්‍යවතුන් වහන්සේ විසින් පෙන්වා දුන් දුක ගැන අපිට කියා දුන් ධර්මය සිහි කරන්න.
එක අපේ ජිවිතයට ගළප ගළපා බලන්න ඕනා.බහුල වශයෙන් කරන්න මෙය අද්භූත දෙයක් නෙවේ.එ තුළ අපට කල්‍යාණ මිත්‍රයන් මුහුණ ගැසේවි.කල්‍යාණ මිත්‍රයන් ලැබෙන කෙනාට සද්ධර්මය ලැබෙනවා.එයා තුළ යෝනිසෝ මනසිකාරය ඇතිවෙනවා.යෝනිසෝ මනසිකාරයයි,සද්ධර්මයයි තියෙන කෙනා සම්මා දිට්ඨිය උපදිනවා.දීර්ඝ සංසාරයේ මේ දේ කර ගන්න නොහැකි වුනේ ඇයි කියලා හිතන්න.
සම්මා දිට්ඨිය ඇති කර නොකර ගැනීමේ හැකියාව හදුනාගෙන එය බැහැර කර ගැනීම පිණිස උපකාරයක් වන සද්ධර්මය ම සිහි කරන්න.
පින්වත් ස්වාමීන් වහන්සේ නමක් විසින් පවත්වනු ලැබු සදහම් දේශණාවක් ඇසුරෙනි
“දසබලයන් වහන්සේ නමැති ශෛලමය පර්වතයෙන් පැන නැගී, අමා මහ නිවන නම් වූ මහා සාගරය අවසන් කොට ඇති,ආර්ය අෂ්ඨාංගික මාර්ගය නම් වූ සිහිල් දිය දහරින් හෙබි,උතුම් ශ්‍රී මුඛ බුද්ධවචන ගංඟාව (ලෝ සතුන්ගේ සසර දුක නිවාලමින්) බොහෝ කල් ගලා බස්නා සේක්වා!”
